گنبدکاووس- ایرنا- مدیر پایگاه شهر باستانی «جرجان» در گنبدکاووس با اشاره به قدمت سه هزار ساله این شهر تاریخی و ضرورت اختصاص بودجه و نیروی انسانی برای نگهداری آن گفت: مراقبت از این میراث تاریخی به سالانه ۱۰۰ میلیارد ریال بودجه نیاز است.
به گزارش خبرنگار ایرنا، قدرت شاکری روز سه‌شنبه در جمع خبرنگاران بیان کرد: شهر باستانی جرجان که در زمان شکوفایی ۲ هزار و ۵۰۰ هکتار وسعت داشته مطابق نقشه برداری جدید به حدود ۷۰۰ هکتار کاهش یافته است.
وی، تصرف و ساخت و سازهای غیرمجاز در سال‌های گذشته و کم توجهی به مراقبت از این شهر باستانی را از دلائل کاهش مساحت آن اعلام کرد و افزود: با ایجاد برخی زیرساخت‌های رفاهی می‌توان این شهر را به کانون جذب گردشگران داخلی و خارجی تبدیل کرد.
مدیر پایگاه شهر باستانی جرجان با یادآوری چند مرحله کاوش باستان شناسان در این شهر تاریخی در سال‌ها و دهه‌های گذشته، ادامه داد: پیدا شدن کارگاه‌های سفالگری و سیستم فاضلاب مدرن بخشی از نتایج این کاوش‌ها بود.
شاکری افزود: این شهر باستانی می‌تواند مکانی برای حضور پژوهشگران و باستان شناسان داخلی و خارجی برای کارهای پژوهشی مرتبط با تاریخ سه هزار ساله این شهر بویژه زمان‌های شکوفایی آن در دوره اسلامی باشد.
وی همچنین با اشاره به پیداشدن تعداد زیادی اشیای سفالی در قالب کاوش‌های انجام شده در شهر باستانی جرجان و دیگر مناطق تاریخی استان گلستان، گفت: ساخت بانک سفال و سایت موزه از دیگر نیازهای این شهر تاریخی است.
عکس جدید از شهر تاریخی جرجان در گنبدکاووس
مدیر پایگاه شهر باستانی جرجان همچنین از موافقت وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی با اختصاص ۶ هزار میلیارد ریال اعتبار برای ساخت سایت موزه این شهر تاریخی خبر داد و اضافه کرد: این اعتبار از سال آینده و در سه سال برای ساخت این پروژه اختصاص خواهد یافت.
جرجان از شهرهای مهم ایران در دوره‌های سامانیان، آل زیار و سلجوقیان بوده و در دوران شکوفایی خود مهد علم و ادب و صنایعی مانند شیشه‌گری، سفالگری، فلزکاری بوده است.
این شهر باستانی در فاصله سه کیلومتری غرب مرکز شهرستان ۴۰۰ هزار نفری گنبدکاووس و در کنار مرقد مطهر حضرت یحیی بن زید(ع) از نوادگان امام سجاد (ع) واقع شده و مطابق نوشته جغرافی‌نویسانی چون «اصطخری» و «ابن حوقل» با شهرهای مشهور و همتراز دوران خود مانند ری و نیشابور قابل مقایسه بود.
شهر باستانی جرجان که در سال ۶۲۰ هجری قمری بر اثر حمله مغول از بین رفت، سال ۱۳۱۷ با شماره ۴۰ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.